Szkolenie wystąpienia medialne – podstawy prawa prasowego

Szkolenie wystąpienia medialne, to projekt, który zawiera też podpowiedzi z zakresu prawa. Jeśli występujesz w mediach i chcesz w ten sposób promować siebie czy instytucję, którą zawodowo reprezentujesz, to po prostu musisz wiedzieć, jakie są Twoje prawa, ale i obowiązki. Kluczowe znaczenie mają przepisy prawa prasowego i autorskiego. Ich znajomość pozwoli:

• przezwyciężyć kryzysy;
• określić, do jakich informacji masz nieograniczony dostęp, a do jakich dziennikarze;
• rozgraniczyć, które informacje musisz przekazać do wiadomości publicznej, a których nie (dotyczy to zwłaszcza spółek, które podlegają ustawie o dostępie do informacji publicznej);
• egzekwować od dziennikarzy ich obowiązki;
• bezpieczne korzystać z cudzej twórczości w materiałach PR-owych;
• podejmować skuteczne interwencje w przypadku nieuprawnionego posługiwania się Twoimi pomysłami przez konkurentów.

Szkolenie wystąpienia medialne – tu trzeba zajrzeć:

• Ustawa z 1984 r. o prawie prasowym
• Ustawa z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych
• Art. 14 Konstytucji RP
• Europejska Konwencja Praw Człowieka

Szkolenie wystąpienia medialne – masz prawo:

• autoryzacji wypowiedzi lub materiału prasowego przygotowanego na podstawie Twojej wypowiedzi;
• sprostowania, czyli oficjalnego zaprzeczenie, wyjaśnienia wiadomości nieprawdziwej i nieścisłej, która dostała się do wiadomości publicznej;
• odmowy udzielenia odpowiedzi na pytania dziennikarza.

Autoryzacja

Autoryzacja to wyrażenie zgody – przez udzielającego informacji mediom – na publiczne rozpowszechnienie swojej wypowiedzi. Co ważne, jest to możliwe tylko pod warunkiem, że wypowiedź nie była już wcześniej publikowana. Prawo wyszczególnia tu materiały prasowe, ale zasady autoryzacji dotyczą też wywiadów i wypowiedzi dla radia i telewizji.

Autoryzuje się wypowiedź, a nie cały tekst. Dziennikarz nie ma obowiązku przedstawienia do aprobaty całego tekstu, bo celem autoryzacji nie jest zaakceptowanie kontekstu, w jakim wypowiedź została użyta.  Jeśli rozmówca nie zapyta o autoryzację, zakłada się, że została ona udzielona i materiał prasowy może zostać opublikowany bez wcześniejszego wglądu w tekst. Szkolenie wystąpienia medialne, zawiera sporo przydatnych wypowiedzi z tego zakresu. 

UWAGA!

Dziennikarze mają też swoje sposoby na obejście przepisów nakładających obowiązek autoryzacji. Przekształcają wypowiedzi z dosłownego cytatu w mowę zależną. Włączenie w tok naszej wypowiedzi najczęściej cudzych słów odbywa się w postaci użycia zdania podrzędnego dopełnieniowego, np.

Tomek krzyknął: „Gram na gitarze lepiej niż ty!”.

Tomek przechwalał się, że gra na gitarze lepiej niż Janek.

 

Szkolenie wystąpienia medialne – szykują się zmiany

Planowana jest liberalizacja obowiązującego prawa. Oznacza to, że osoba, która udzieliła wywiadu nie będzie miała możliwości blokowania. Prawo do autoryzacji zostało tak doprecyzowane, że nie można zbytnio ingerować w wypowiedź, która została udzielona, a dziennikarz nie będzie karany za bezpośrednie zacytowanie wypowiedzi osoby udzielającej wywiadu.

Według proponowanych przepisów, brak autoryzacji nie będzie – tak jak to było – przestępstwem (dziś za brak autoryzacji grozi nawet kara do pół roku więzienia), tylko wykroczeniem, za które grozi kara grzywny.

W projekcie pozostaje zasada, że dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi. Jednak będzie musiał informować o tym tę osobę, a ona, jeśli będzie chciała skorzystać z tego prawa, to będzie musiała zgłosić dziennikarzowi żądanie autoryzacji wypowiedzi niezwłocznie po jej udzieleniu.

W przypadku dzienników czas na autoryzację będzie wynosił 6 godzin, od momentu otrzymania tekstu (i mowa tu też o portalach internetowych), a w przypadku czasopism będą to 24 godziny. Do tej pory ten czas nie był określony.  Szkolenie wystąpienia medialne, zawiera zawsze aktualny stan prawny. Całość informacji dostaniesz też w formie materiałów na szkoleniu. 

Sprostowanie

Oficjalne zaprzeczenie, wyjaśnienie wiadomości nieprawdziwej i nieścisłej, która dostała się do wiadomości publicznej. Taka publikacja zrobiona przez dziennikarza będzie oznaczała przyznanie się do napisania/wyemitowania nieprawdy lub krzywdzącej półprawdy.

Termin 

Wniosek powinien być złożony do redaktora naczelnego w terminie 21 dni od dnia opublikowania materiału. Sprostowanie powinno zawierać: podpis wnioskodawcy, jego imię i nazwisko oraz adres korespondencyjny.

Długość 

Sprostowanie nie może przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy, ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu. Warto sprawdzić dokładnie wymogi wniosku o sprostowanie, bo redaktor naczelny obligatoryjnie odmawia publikacji sprostowania, jeżeli nie odpowiada ono powyższym wymogom.

Redaktor naczelny jest zobowiązany opublikować sprostowanie bezpłatnie, o ile będzie rzeczowe i odnoszące się do faktów. Właśnie fakty są tu bardzo istotne, bo sprostowanie to nie pokazywanie swojej wersji zdarzeń czy wyrażenie opinii. W trakcie projektu szkolenie wystąpienia medialne, pokażę Ci jak przygotować takie sprostowanie. 

Odmowa udzielenia odpowiedzi

Masz prawo do odmowy udzielenia odpowiedzi na pytania dziennikarza, ale trzeba liczyć się z tym, że redaktor naczelny może domagać się uzasadnienia odmowy na piśmie. Masz na to 3 dni. Możesz odmówić odpowiedzi, np. wtedy, gdy informacja nie ma charakteru informacji publicznej w świetle ustawy.

Co ważne, wszystko zależy od tego, którego sektora jesteś przedstawicielem – państwowego czy prywatnego. Jeśli tego pierwszego, to prawo wymaga od Ciebie większej transparentności w działaniach, czyli mówienia o tym w sferze publicznej.

Art. 4 ustawy o prawie prasowym mówi, że organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe jednostki organizacyjne są obowiązane do udzielania prasie informacji o swojej działalności, a odmowa udzielenia informacji może nastąpić jedynie ze względu na ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą.

SEKTOR PRYWATNY

SEKTOR PAŃSTWOWY

Udzielanie informacji art. 4 PP	Udzielanie informacji art. 4 PP
Osoby prowadzące działalność gospodarczą na własny rachunek są obowiązane do udzielania prasie informacji o swojej działalności. Odmowa udzielenia informacji może nastąpić jedynie ze względu na ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą. Na żądanie redaktora naczelnego odmowę doręcza się w formie pisemnej, w terminie 3 dni. Odmowę lub niedopełnienie procedury odmowy można zaskarżyć do NSA.	Organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe jednostki organizacyjne, a w zakresie działalności społeczno-gospodarczej również organizacje spółdzielcze, są obowiązane do udzielania prasie informacji o swojej działalności. Odmowa udzielenia informacji może nastąpić jedynie ze względu na ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą. Na żądanie redaktora naczelnego odmowę doręcza się w terminie 3 dni. Odmowę lub niedopełnienie procedury odmowy można zaskarżyć do NSA, ale nie dotyczy to organów władzy państwowej i wymiaru sprawiedliwości.
Podstawy do odmowy udzielenia informacji	Podstawy do odmowy udzielenia informacji
Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, chyba że osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.	Ograniczenie ze względu na prywatność/tajemnice nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji – w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.
Odpowiedź na krytykę prasową	Odpowiedź na krytykę prasową
	Organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe jednostki organizacyjne oraz organizacje spółdzielcze są obowiązane do udzielenia odpowiedzi na przekazaną im krytykę prasową bez zbędnej zwłoki – maksymalnie w ciągu miesiąca. Tak samo jest w przypadku związków zawodowych, organizacji samorządowych i innych organizacji społecznych w zakresie prowadzonej działalności publicznej.
Autoryzacja, sprostowanie i publikacja	Autoryzacja, sprostowanie i publikacja
Dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi, o ile nie była ona uprzednio publikowana. Poza tym osoba udzielająca informacji może z ważnych powodów społecznych lub osobistych zastrzec termin i zakres jej opublikowania. Każdy ma prawo do sprostowania informacji nieprawdziwej. Wniosek powinien być złożony do redaktora naczelnego w terminie 21 dni od dnia opublikowania materiału. Dziennikarz nie może opublikować informacji, jeżeli osoba udzielająca jej zastrzegła to ze względu na tajemnicę służbową lub zawodową. Nie wolno bez zgody osoby zainteresowanej publikować informacji oraz danych dotyczących prywatnej sfery życia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działalnością publiczną danej osoby.	Dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi, o ile nie była ona uprzednio publikowana. Poza tym osoba udzielająca informacji może z ważnych powodów społecznych lub osobistych zastrzec termin i zakres jej opublikowania. Każdy ma prawo do sprostowania informacji nieprawdziwej. Wniosek powinien być złożony do redaktora naczelnego w terminie 21 dni od dnia opublikowania materiału. Dziennikarz nie może opublikować informacji, jeżeli osoba udzielająca jej zastrzegła to ze względu na tajemnicę służbową lub zawodową. Nie wolno bez zgody osoby zainteresowanej publikować informacji oraz danych dotyczących prywatnej sfery życia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działalnością publiczną danej osoby.

Szkolenie wystąpienia medialne – dziennikarz ma prawo do:

• wolności słowa i wypowiedzi prasowej; nie wolno utrudniać prasie zbierania materiałów krytycznych ani w inny sposób tłumić krytyki;
• dziennikarskiej tajemnicy zawodowej.

Przedsiębiorcy natomiast mają obowiązek udzielania prasie informacji o swojej działalności. Oczywiście o ile informacja ta nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza to prawa do prywatności.

Informacja

Dziennikarz ma prawo do informacji, o ile ta nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności.

Organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe jednostki organizacyjne i organizacje spółdzielcze są zobowiązane bez zbędnej zwłoki – maksymalnie w ciągu miesiąca – do udzielenia odpowiedzi na przekazaną im krytykę prasową.

Ustawa przewiduje prawo do: uzyskania informacji publicznej, wglądu do dokumentów urzędowych oraz dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

Zgodnie z ustawą, udostępnieniu podlegają informacje m.in. o polityce wewnętrznej i zagranicznej. Do tego o władzach publicznych oraz innych podmiotach wykonujących zadania publiczne, zasadach funkcjonowania tych władz i podmiotów, danych publicznych, majątku publicznym.

Wolność słowa i tajemnica zawodowa

Nie wolno utrudniać prasie zbierania materiałów krytycznych ani w inny sposób tłumić krytyki. Wolność słowa jest fundamentem demokracji i podlega ochronie prawnej na podstawie wielu przepisów prawa międzynarodowego i krajowego, m.in. Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Konstytucji RP.

Dziennikarska tajemnica zawodowa jest to zarówno prawo, jak i obowiązek. Oznacza ona, że dziennikarz ma prawo odmówić udzielenia informacji o swoich informatorach. Ma jednocześnie obowiązek chronić ich dane przed ujawnieniem. Szkolenie wystąpienia medialne, zawiera dużo więcej materiałów z tego zakresu. 

 

Szkolenie wystąpienia medialne dostępne są w różnych miastach.

W ofercie są:
Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

Trening autoprezentacji – jak zrobić dobre pierwsze wrażenie?

Tym razem trening autoprezentacji zaczniemy filmowo. Czy jest ktoś, kto nie pamięta, jak przedstawiał się agent 007? James Bond był mistrzem autoprezentacji. A Ty jak się przedstawiasz innym? Czy wypowiadasz wyraźnie swoje imię i nazwisko? Czy patrzysz rozmówcy w oczy? W takich chwilach robisz właśnie pierwsze wrażenie.

Choć pierwsze wrażenie bywa mylne, to jednak odgrywa wielką rolę. Jest odruchem instynktownym. To szybko przebiegający proces poznawczy, w trakcie którego oceniamy nowo poznawaną osobę przez pryzmat cech, które dotrą do nas w pierwszych sekundach kontaktu. Trudno mówić wtedy o racjonalnym przetwarzaniu informacji: opieramy się raczej na intuicji.

Efekt pierwszego wrażenia wpływa na generalnie na sposób postrzegania drugiej osoby. Jeśli nawet zdarzy się zaobserwować zachowanie, które przeczy pierwszemu wrażeniu, to i tak nie zmieni to naszego myślenia o tej osobie w danym kontekście (Gawronski 2012). Trening autoprezentacji uczy jak wykorzystać wiedzę z zakresu psychologii wpływu społecznego by robić dobre pierwsze wrażenie.

Trening autoprezentacji – efekty pierwszego wrażenia

1. Efekt halo – przypisanie jednej pozytywnej bądź negatywnej cechy powoduje skłonność do przypisywania kolejnych cech, odpowiednio pozytywnych lub negatywnych.
2. Efekt anielski/aureoli – przypisywanie osobie cech pozytywnych z pomijaniem negatywnych, czyli skupianie się wyłącznie na zaletach. Patrzymy na cechy, które są zgodne z naszymi wartościami, i na podstawie obecności tych cech wnioskujemy o pozostałych. Bywa, że nadmiernie koncentrując się na zaletach, nie dostrzegamy wad. To może rodzić nieporozumienia.
3. Efekt szatański/diabelski – jest zjawiskiem przeciwnym do powyższego. Mając negatywne zdanie o kimś, łatwo o wyciąganie kolejnych negatywnych wniosków. Może to doprowadzić do wytworzenia się uprzedzeń i dystansu w kontakcie z daną osobą, co może również niekorzystnie wpływać na daną relację.

Badania są bezlitosne

„Jak tylko zobaczymy drugą osobę, formułujemy sobie na jej temat opinię. To dzieje się tak szybko – zaledwie w ułamku sekundy – że to, co widzimy, może czasem zdominować to, co wiemy.”
(Rule, 2014)

Taki wniosek sformułował w 2014 r. zespół badaczy z Uniwersytetu w Toronto po przeprowadzonym eksperymencie. Badacze pokazywali osobom fotografie 20 mężczyzn i informowali o ich orientacji seksualnej. W niektórych przypadkach informacja o upodobaniach seksualnych współgrała z wyglądem, ale czasami była wręcz sprzeczna. Po udzieleniu informacji wyświetlano zdjęcia jeszcze raz, ale w określonym czasie. Okazało się, że osoby badane kierowały się posiadaną wiedzą, tylko gdy mogły długo przyglądać się fotografiom. Mając mało czasu, wyrażały opinie na podstawie fotografii, czyli wyglądu. Trening autoprezentacji, pomaga zrozumieć w jaki sposób i co, mówimy o sobie zanim jeszcze się odezwiemy.

Trening autoprezentacji – jak zrobić dobre pierwsze wrażenie?

1. Połóż nacisk na powitanie – to, jak wymawiasz imię i nazwisko, jak podajesz dłoń, upewnij się, że patrzysz w oczy odbiorcy.
2. Wygląd – czysto i schludnie to podstawa, czyli estetyczny image. Stosowny strój, makijaż i fryzura. Najważniejsze to dobrać strój do sytuacji.
3. Otoczenie – każde środowisko i otoczenie są inne. Nie chodzi o to, żeby stracić swoją tożsamość, ale umieć się elastycznie dopasować do okoliczności. Ponieważ ludzie często wnioskują w uproszczony sposób. W trakcie treningu autoprezentacji pokażę Ci jak działają heurystyki.
4. Mowa ciała – pamiętaj, że opowiadają o Tobie nie tylko słowa i że nie tylko one wysyłają komunikaty. Nie wchodząc tu w szczegóły, warto zapamiętać to zdanie „Nie ważne co powiedziałeś, ale jak wyglądałeś kiedy to mówiłeś”. Oczywiście nie zwalnia nas to z posiadania bogatej wiedzy, bo inaczej nawet mowa ciała nie pomoże.
5. Uścisk dłoni – pewny i silny kojarzy się z osobą stanowczą, otwartą i zdecydowaną. Trzeba jednak uważać z siłą tego uścisku. Najlepsza zasada brzmi tak, odzwierciedlaj siłę uścisku osoby, z którą się witasz.
6. Postawa – wyprostowana sugeruje pewność siebie oraz i poczucie własnej wartości. Osoby pochylone (zamknięte) oceniane są często jako wycofane i mało pewne siebie.
7. Szczerość – ludzie, którzy zachowują się w sposób naturalny, budzą sympatię. No chyba, że ta naturalności…jest mało sympatyczna😉

 

Podsumowanie

Podsumowując, ten krótki wpis. Pierwsze wrażenie w dzisiejszym zabieganym i przeładowanym informacjami świecie szybkich spotkań, pełni istotną rolę. Oczywiście zwykle nieświadomie, ale jednak bardzo często z niego korzystamy, dokonując w ten sposób oceny danej osoby, która później stanie się kontekstem całej relacji. Warto podchodzić do tego świadomie, jest to szczególnie istotne np. w zawodzie sprzedawcy, ponieważ ludzie na tym stanowisko często poznają nowe osoby, musząc szybko budować zaufanie i sympatię. Trening autoprezentacji pomoże zrozumieć jak robić to skutecznie.

 

Szkolenia dostępne są w różnych miastach.

W ofercie są:
Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ 

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

Kurs autoprezentacja – wprowadzenie do tematu

Czym jest autoprezentacja?

Kurs autoprezentacja, to jeden z moich ulubionych projektów rozwojowych. Łączy w sobie kilka elementów, które mnie w psychologii fascynują, komunikację, wizerunek i emocje. Tym razem zacznę od opisu tego czym jest autoprezentacja.

Definicja

Autoprezentacja jest zwykle rozumiana jako zabiegi podejmowane przez nas celem modyfikowania sposobu, w jaki jesteśmy postrzegani przez innych ludzi, oraz sterowania tym procesem, tak by wywrzeć na innych pożądane wrażenie. To sposób, w jaki człowiek za pomocą sygnałów werbalnych i niewerbalnych komunikuje się z otoczeniem. Opiera się na tym, jak człowiek się zachowuje i jak wygląda. To sposób pokazania siebie takimi, jakimi jesteśmy lub jakimi chcemy być. Autoprezentacja to więc kierowanie odczuciami. Świadomego podejścia do tego tematu uczy mój kurs autoprezentacja Poprzez nią pokazujemy siebie tak, żeby wywrzeć na innych określone wrażenie zgodne z naszymi celami czy potrzebami.

Kurs autoprezentacja – cele autoprezentacji:

• wpływ na innych: dzięki temu możemy osiągnąć swój cel jak najmniejszym kosztem;
• ułatwienie budowania własnej tożsamości i posiadanie pozytywnej samooceny; a z kolei to strategiczna metoda sprawowania kontroli nad własnym życiem;
• gwarantuje szybkie rozeznanie, kto jest kim, a co za tym idzie umożliwia sprawny przebieg relacji między ludźmi;
• nasila pozytywne, a osłabia negatywne emocje.

 

Jesteśmy bardziej skłonni do autoprezentacji im: 

• silniej wierzymy, że sposób postrzegania nas przez innych ludzi decyduje o osiągnięciu naszych celów;
• bardziej zależy nam na tym celu;
• bardziej zależy nam na aprobacie innych;
• większa jest rozbieżność między pożądanym a rzeczywistym obrazem naszej osoby, jaki mają inni;
• bardziej cechują  nas skłonność do obserwacyjnej samokontroli zachowania i samoświadomość publiczna.

Kurs autoprezentacja – ciekawostka

Atrakcyjnym ludziom skłonni jesteśmy przypisywać bardziej pożądane cechy niż tym mniej powabnym. Ludzie urodziwi w porównaniu z innymi postrzegani są jako bardziej towarzyscy, dominujący, inteligentni i lepiej przystosowani społecznie (Leary, 2007). Kurs autoprezentacja, pokazuje dokładnie jakie mechanizmy psychologiczne za tym stoją i jak można je wykorzystać w etyczny sposób.

Autoprezentacja w teorii

Autoprezentacja jest elementem ludzkiej natury. Koncepcja „ja” – czyli przekonania na swój temat, wizja siebie – zależą w dużej mierze od tego, jak widzą nas inni. Właśnie na podstawie tego utrzymujemy, podwyższamy bądź tracimy dobre mniemanie o sobie, czyli poczucie własnej wartości. Proces kontrolowania sposobu, w jaki widzą nas inni, nazywamy właśnie autoprezentacją albo manipulowaniem wrażeniem. Ludzie w obliczu sukcesów i porażek skłonni są przyjmować określone wzorce zachowań, mające charakter autoprezentacyjny (Szmajke, 1996).

Wyobrażenia innych ludzi o nas samych mają duży wpływ na naszą pozycję społeczną, relacje, a nawet samoocenę oraz poczucie własnej wartości. Roy F. Baumeister uważa, że tożsamość jednostki, samoocena i oceny innych są ściśle ze sobą splecione (Baumeister R., 2011).

Podobne spojrzenie reprezentują Philip G. Zimbardo i Michael R. Leippe, według których postawy wobec ważnych spraw mogą służyć samookreśleniu i samoocenie oraz je podtrzymywać. Wiele procesów wywierania wpływu obejmuje zmianę sposobu postrzegania samych siebie, a nie tylko obiektów wpływu (Zimbardo., Leippe , 2004). Kurs autoprezentacja, podpowiada jak wiedzę z tego zakresu wykorzystać w różnych sytuacjach społecznych.

Kurs autoprezentacja – życie = teatr

Tak uważał amerykański socjolog i pisarz, Erving Goffman, który mówił o tzw. perspektywie dramatycznej. Według niego większość relacji i interakcji społecznych można porównać do spektaklu teatralnego.

Ludzie przez całe życie odgrywają pewne role. Mogą się one zmieniać wraz z wiekiem i osiągnięciami, ale zawsze są zbiorem oczekiwań stawianych przez innych członków społeczeństwa albo wynikających z zajmowanej właśnie pozycji. Każda z ról wiąże się z istnieniem praw, obowiązków oraz zakazów i nakazów. Rola jest elementem większego scenariusza, w którym są też uwzględnieni inni aktorzy i każdy z nich musi dostosować się do gry pozostałych. Na takich samych zasadach budowane są relacje oraz interakcje społeczne. Według Goffmana aktorzy prezentują się, chcąc jak najlepiej odegrać rolę. Kurs autoprezentacja rozpoczyna się od opisu ról w jakich występujesz, analizy stanu obecnego i wyznaczenia celu.

Jednostka wkraczając w krąg bezpośredniej obecności innych jednostek ma wiele powodów, aby próbować kontrolować wrażenie, jakie robi na innych. (Goffman, 1981)

Kurs autoprezentacja – między autoprezentacją a manipulacją

W związku z tym, że wizerunek jest dla nas tak ważny, staramy się go kontrolować. Nadzorowanie tego, jak widzą nas inni, nazywa się właśnie autoprezentacją albo manipulowaniem wrażeniem.

Manipulacja nie kojarzy się nam dobrze. Większość z Was pomyślała zapewne o kłamstwie, naciąganych faktach, instrumentalnym posługiwaniu się innymi w celu uzyskania konkretnych korzyści. Co prawda autoprezentacja jest dokonywana głównie z pobudek egoistycznych, ale przynosi pożyteczne skutki społeczne.

Ciekawe spojrzenie na tę kwestię prezentuje belgijski literaturoznawca, krytyk literacki i filozof, Paul de Man. Według niego zdrowie umysłowe może istnieć jedynie dlatego, że zgadzamy się funkcjonować w konwencjach dwulicowości i obłudy, tak jak język konwenansu społecznego odrealnia przemoc zawartą w rzeczywistych relacjach między ludźmi. Z chwilą pokazania osoba ukryta pod spodem nieuchronnie okazuje się istotą na krawędzi szaleństwa (de Man P., 1991).

Mark Leary dowodził w swoich badaniach, że autoprezentacja nie jest kłamstwem. Ludzie prezentują poprzez nią najczęściej prawdziwy wizerunek siebie – tyle że zwracają uwagę innych na pewne elementy, a od innych ją odwracają (Leary M., 2017, Wywieranie wrażenia. Strategie autoprezentacji, Sopot, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne). Kurs autoprezentacja to nauka tego jak w sposób etyczny, bez manipulacji wykorzystywać wiedzę dotyczącą autoprezentacji w życiu prywatnym i zawodowym.

Zjawiska psychologiczne a autoprezentacja

Autoprezentacja wiąże się ze zjawiskami psychologicznymi takimi jak ignorowanie wywieranego wrażenia, świadomość wywieranego wrażenia, świadomość publiczna oraz bycie w centrum uwagi. Są to tzw. cztery poziomy kontroli wrażenia wywieranego na innych (Leary Kowalski, 2001), jakie opisuję w trakcie kursu autoprezentacji.

1. Ignorowanie wywieranego wrażenia to całkowita nieświadomość tego, jak spostrzegają nas inni. Co więcej, nie zastanawiamy się nawet nad tym, że ktoś buduje sobie jakiś wizerunek nas samych.
2. Świadomość wywieranego wrażenia to stan akceptacji faktu, że ludzie mogą tworzyć sobie jakiś wizerunek nas samych i akceptujemy to w sposób naturalny. Nie zastanawiamy się nad tym, nie poświęcamy temu uwagi i nie staramy się tego zmieniać.
3. Świadomość publiczna to skłonność do ciągłego zdawania sobie sprawy, że jest się przedmiotem uwagi. Osoby o wysokiej samoświadomości publicznej są szczególnie wyczulone na to, jak oceniają je inni ludzie, negatywnie reagują na odrzucenie oraz w większym stopniu koncentrują się na własnej reputacji. Warto pamiętać, że to, co nazywamy samoświadomością publiczną, jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym do powstania tzw. lęku społecznego.
4. Bycie w centrum uwagi uruchamia proces kontroli wywieranego przez nas wrażenia. Uświadamia to nam, że jesteśmy obserwowani i prawdopodobnie oceniani. Osoby o wysokim poziomie obserwacyjnej samokontroli zachowania dość trafnie odczytują ekspresję emocjonalną u innych ludzi.

Kurs autoprezentacja – taktyki autoprezentacji

W psychologii społecznej wyróżnia się dwie główne kategorie strategii autoprezentacyjnych: obronne i asertywne. Każda z tych taktyk przybiera rozmaite formy. Opisali je Jones i Pittman (1982), którzy zakładali, że celem podejmowania działań autoprezentacyjnych jest powiększanie lub obrona zdolności wywierania wpływu i sprawowania kontroli nad otoczeniem społecznym.

1. Obronne taktyki autoprezentacji – to zachowania ukierunkowane na ochronę, utrzymanie albo obronę zaatakowanej lub zagrożonej tożsamości i wartości siebie samego. Chodzi o to, żeby uniknąć porażki. Takie zachowania charakteryzują głównie osoby o niskiej samoocenie.
2. Asertywne taktyki autoprezentacji – to zachowania ukierunkowane na zbudowanie, pozyskanie i utrwalenie tożsamości siebie samego. Motywacją jest pragnienie osiągnięcia sukcesu autoprezentacyjnego. To taktyka osób o raczej wysokiej samoocenie.

Obronne taktyki autoprezentacji

1. Samoutrudnianie – polega na przewidywaniu niepowodzenia i jednoczesnym przygotowywaniu takich jego wyjaśnień, które zwolnią nas z osobistej odpowiedzialności za porażkę. Takie zachowanie pozwala ochronić poczucie wartości, ale tylko na krótką metę. Pewien paradoks samoutrudniania polega na tym, że im bardziej zależy nam na osiągnięciu sukcesu, tym bardziej prawdopodobne jest, że będziemy stosować techniki samoutrudniające, jeśli mamy zaniżoną samoocenę.
2. Suplikacja/autodeprecjacja – prezentowanie własnej bezradności w nadziei na uzyskanie pomocy od innych. Takie osoby odwołują się do normy odpowiedzialności społecznej, która mówi o tym, że trzeba pomagać tym, których losy od nas zależą.
3. Wymówki – minimalizowanie osobistej odpowiedzialności za wydarzenia, zaprzeczanie intencji wyrządzenia szkody lub przekonywanie, że nie miało się kontroli nad przebiegiem sytuacji.
4. Usprawiedliwienia – akceptowanie własnej odpowiedzialności przy jednoczesnych próbach budowania wizji czynu jako mało szkodliwego. Przekonywanie, że szkody są pozorne i nikogo nie krzywdzą (np. przy oszukiwaniu na egzaminie). Usprawiedliwienia mogą mieć też charakter porównawczy, np. że inni znajdują się w jeszcze trudniejszej sytuacji niż ofiara.
5. Przeprosiny – taktyka polegająca na akceptowaniu własnej odpowiedzialności za szkodę, okazanie żalu oraz kompensowanie szkody ofierze. Można uznać, że jest to najskuteczniejszy sposób przywracania własnego pozytywnego obrazu w oczach innych.Kurs autoprezentacja pomaga zrozumieć wszystkie te mechanizmy.

Asertywne taktyki autoprezentacji

Ingracjacja

Wkradanie się w cudze łaski i pozyskiwanie sympatii poprzez pochlebstwa, prawienie komplementów, prezentowanie poglądów podobnych do rozmówcy, wyrządzanie przysług.

W tym przypadku można mieć do czynienia z tzw. dylematem lizusa. Jeśli ważne jest dla nas pozyskanie sympatii danej osoby i robimy wszystko, żeby to osiągnąć, zwiększa się też szansa, że osoba ta zdaje sobie z tego sprawę i może wątpić w szczerość naszych rozmaitych zachowań autoprezentacyjnych.

Sposoby uniknięcia lub rozwiązania dylematu lizusa:

– prezentowanie także poglądów sprzecznych z wartościami rozmówcy, ale w mniej ważnych sprawach;
– konstruowanie sytuacji w taki sposób, że rozmówca sam pyta nas o pogląd.

Autopromocja

Obserwowana często w czasie rozmów kwalifikacyjnych. Polega na przedstawianiu samego siebie jako osoby kompetentnej i podkreślaniu swoich dokonań. Kurs autoprezentacja, odpowiada na pytanie jak prezentować swoje mocne strony w akceptowalny dla innych sposób.

W przypadku autopromocji psychologowie również wskazują na dylematy funkcjonujące w myśleniu wielu osób. Oto dwa z nich:

a) Dylemat skromności

Wbrew pozorom rozmówcy często doceniają bardziej skromność, pomniejszanie swoich sukcesów niż nadmierne chwalenie się. Jednocześnie ludzie mogą potraktować nasze skromne autoprezentacje dosłownie albo jako wyraz niskiej samooceny.

Jak poradzić sobie z tym dylematem? Warto zwrócić uwagę na to, że:

– skromność jest skuteczniejsza po fakcie niż przed faktem;

– skromność jest skuteczna, jeśli i tak wszyscy dookoła wiedzą, jak dobrze wypadliśmy, że odnieśliśmy sukces. Jednym słowem: niech inni mówią o naszym sukcesie;

– umiarkowana skromność jest lepsza niż nonszalancja;

– „Dobrze wypadłem, ale to nie ma znaczenia” – taka taktyka może świadczyć nie o naszej skromności, ale zarozumiałości.

 

b) Dylemat reputacji

Im większe i częstsze osiągnięcia, tym bardziej inni ich od nas oczekują i tym mniej mogą cenić nasze dalsze osiągnięcia. Tego dylematu nie sposób rozwiązać.

1. Świecenie przykładem – człowiek moralny podkreśla swoją uczciwość i dobroczynność. Wymaga to daleko idącej konsekwencji, by nie zostać uznanym za hipokrytę.
2. Zastraszanie/intymidacja – przedstawianie siebie jako człowieka „twardego”, niebezpiecznego, agresywnego, nieprzyjemnego i groźnego, który może narobić kłopotów i od którego nie można niczego uzyskać. Przez zastraszanie pozyskiwana jest siła społeczna.
3. Świecenie odbitym blaskiem (autoprezentacja pośrednia) – demonstrowanie związków z osobami, którym się powiodło i które cieszą się wysokim statusem społecznym lub utożsamianie się z prestiżowymi przedsięwzięciami. Autoprezenter tworzy swój publiczny wizerunek nie przez swoje dokonania i sukcesy, ale poprzez informacje o innych osobach (lub obiektach), z którymi jest kojarzony.

 

Kurs autoprezentacja – skutki wyboru taktyki autoprezentacji

Wybór stylu autoprezentacji może być też determinowany sytuacją, otoczeniem, normami kulturowymi i wymaganiami pełnionej roli społecznej.

Osoby o niskiej samoocenie raczej unikają ryzyka i skupiają się na ochronnych formach autoprezentacji. Podobnie jest z osobami lękliwymi, które odczuwają duże obawy w relacjach z innymi. Takie osoby unikają ujawniania informacji o sobie z jednoczesnym emitowaniem niewerbalnych sygnałów aprobaty i sympatii wobec otoczenia (jest to tzw. nieszkodliwa towarzyskość). Z niską samooceną wiąże się też tendencja do ingracjacji i zabiegania o sympatię.

Styl ofensywny i asertywny wydają się być domeną osób o wysokiej samoocenie. Sprzyjają skłonności do rywalizacji i braku tendencji empatycznych, co wiąże się często z naruszaniem norm społecznych. Można oczekiwać, że są one mniej dostępne dla osób o silnej potrzebie aprobaty społecznej, a szczególnie prawdopodobne u osób o cechach osobowości aspołecznej. Z wysoką samooceną związana jest tendencja do autopromocji i zabiegania o podziw ze strony innych. Osoby o wysokiej samoocenie są bardziej skłonne do prezentowania swoich uzdolnień i kompetencji, a osoby o samoocenie niskiej skupiają uwagę na swej społecznej działalności.

Wizerunek publiczny

Prawda do kłamstwa jest podobna z twarzy.

Dante Alighieri

 

 

Kompetentny, wpływowy, mający wysoką pozycję społeczną

To trzy najbardziej pożądane wizerunki publiczne. Wielu marzy o tym, żeby uchodzić za taką osobę. Kurs autoprezentacja, pomaga w tworzeniu pożądanego wizerunku.
Pytanie tylko, czy każdy może taki być. Czy każdy może się na kogoś takiego wykreować? Mówiliśmy już o tym, że autoprezentacja to strategiczny dobór informacji, który kreuje pewne wcielenie przybliżające do realizacji celu. Jednak czy autoprezentacja może być totalną fikcją?

Kurs autoprezentacja – ciekawostka

Badania pokazują, że większość kłamstw – aż 80% – zorientowana jest na kłamiącego, tzn. motywem jest bronienie się przed zakłopotaniem, utratą twarzy, zranieniem uczuć, zmartwieniami bądź podwyższenie samooceny (DePaulo, 2009).

Bywa, że niektórzy budują siebie od nowa: kreują wizerunek nowej osoby, niekoniecznie opierają się na prawdzie. Okłamują wówczas innych dla osiągnięcia własnych korzyści. Mijanie się z prawdą pociąga jednak za sobą ryzyko wywarcia tzw. wrażenia wtórnego. To sytuacja, w której ktoś zostaje przyłapany na tym, że „odgrywa rolę” i jest daleki od „bycia sobą”. Taka osoba może zostać uznana za nieszczerą i nieuczciwą, a wówczas może być trudno odbudować wizerunek.

Co decyduje o stylu autoprezentacji?

1. Samowiedza – większość ludzi ceni sobie szczególnie pewne elementy swojego „ja” i właśnie je pokazują innym. Psycholodzy twierdzą, że ludzie nie decydują się na podejmowanie autoprezentacji niezgodnych z samowiedzą, ponieważ nisko oceniają szanse ich przekonującej realizacji.
2. Wymagania roli społecznej – ludzie unikają prezentowania siebie w sposób niezgodny z tym, co wiedzą o nich inni, ponieważ nisko oceniają prawdopodobieństwo skuteczności takiego działania.
3. Spostrzegane oczekiwania widowni – informacje o jednostce posiadane przez otoczenie mogą wymuszać określony sposób autoprezentacji.
4. Aktualne i rzeczywiste oraz przyszłe i potencjalne konsekwencje publicznego wizerunku – działania autoprezentacyjne zależą od wiedzy jednostki o tym, jak może być spostrzegana w przyszłości. (Leary i Kowalski, 1990).

Kurs autoprezentacja – świadomość kluczem

Budowanie swojego wizerunku i świadoma autoprezentacja wymagają odpowiedzenia sobie na kilka pytań:

– Po co się prezentuję?

– Przed kim się prezentuję?

– O czym informuję?

– Jakim kanałem komunikacyjnym się posługuję?

– Jaki ma być skutek/efekt autoprezentacji?

To niezbędna baza merytoryczna, będąca wprowadzeniem do tematu autoprezentacji. Dopiero uzbrojeni w takie podstawy możemy zająć się konkretnymi podpowiedziami, w ramach projektu Kurs autoprezentacja.

 

Kurs autoprezentacja dostępny są w różnych miastach.

W ofercie są:
Kurs autoprezentacja Warszawa
Kurs autoprezentacja Kraków
Szkolenie Kurs autoprezentacja Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

Sztuka przemawiania – osobowość i jej typy

Typy osobowości w teorii

Sztuka przemawiania, wymaga zrozumienia do kogo się zwracamy. Ja nie lubię sztywnych podziałów, które wykładają ludzi w proste do opisania kategorie. Jednak w ramach ciekawostki kilka takich podziałów przedstawię.

Typ osobowości obejmuje wszystkie cechy charakterystyczne danego człowieka – jego sposób myślenia i odczuwania, typowe zachowania, sposób podejmowania decyzji czy radzenia sobie z problemami. Na każdy z typów osobowości składają się zarówno dobre, jak i złe aspekty.

Ludzie różnie reagują na te same doświadczenia. Jedni wycofują się, drudzy wręcz przeciwnie – zawsze podejmują wyzwanie. Jedni natychmiast pokazują to, co czują, a drudzy skupiają się na analizie i rozważaniach. Ludzie zachowują się inaczej w odpowiedzi na te same zdarzenia, dlatego również komunikacja przybiera różne formy.

Jak się dogadać?

Gdy już wiemy, jak poszczególne typy osobowości różnią się od siebie, możemy próbować dostosować nasz komunikat tak, aby trafił do każdej z nich. Pomoże to nie tylko w prywatnych kontaktach, ale również w pracy – zwłaszcza gdy współpracujemy z osobami, którym daleko do naszego typu osobowości i z którymi może się nam być trudno dogadać. Warto zapamiętać, chodzi tu o znalezienie porozumienia pomiędzy różnymi świtami , a nie próbę zmiany innych.  W trakcie moich szkoleń sztuka przemawiania, stawiamy raczej na rozwój inteligencji emocjonalnej, jako narzędzia komunikacji, które pozwala reagować plastycznie i adekwatnie w zmieniających się okolicznościach.

Sztuka przemawiania – typy osobowości – podziały

Istnieją różne podziały osobowości. Najbardziej popularny i przejrzysty zawdzięczamy Hipokratesowi, greckiemu filozofowi i lekarzowi. To on 2400 lat temu opisał ludzkie zdrowie jako stan zależny od czterech podstawowych substancji występujących w organizmie. Były to: krew, flegma, żółć czarna i żółć żółta. Około 500 lat później inny grecki lekarz, Galen, doszedł do wniosku, że przewaga jednego z nich związana jest z określonymi cechami zachowania. Kolejni badacze rozwijali ten podział i uszczegółowiali go. Od strony biologicznej są one z oczywistych względów  nie na czasie, ale jako podział opisujący stronę psychologiczną naszej natury są one ciekawe.

Nikt z nas nie reprezentuje w całości jednego z ustalonych przez Hipokratesa typów, a raczej ich kombinacje. Co podkreślam w trakcie szkolenia sztuka przemawiania, ale tez innych szkoleń dotyczących komunikacji interpersonalnej czy obsługi klienta. Zdecydowanie lepiej uczyć się plastycznego podejścia, do różnych ludzi niż ich szufladkować i zamykać w prostych opisach.

Typy osobowości według Hipokratesa

1. Choleryk – można go scharakteryzować jako osobę pobudliwą z tendencją do ciągłego niezadowolenia i silnych, gwałtownych emocji. Jest aktywny, choć ma trudność z panowaniem nad sobą. Nazwa pochodzi od greckiego słowa chole, czyli „żółć” (stąd powiedzenie „żółć go zalewa”).
2. Flegmatyk – powolny, mało dynamiczny, trudno go pobudzić, nie ulega gwałtownym emocjom. Jest konsekwentny, zrównoważony i opanowany.
3. Melancholik – cechuje go brak impulsywności, silne i wolno narastające reakcje uczuciowe. Mało ruchliwy, apatyczny i mało odporny na stres.
4. Sangwinik – człowiek o żywym, pogodnym, uczuciowym i zmiennym usposobieniu. Łatwo dostosowuje się do zmiennych warunków życia, jest odporny na trudności

Sztuka przemawiania – komunikacja z różnymi typami 

Choleryk

Obchodzi go cel i wyniki, ale niestety nie bardzo…ludzie. Przepraszanie, wątpliwości i brak asertywności uważa za słabości. Posiada silną potrzebę zmian i stale jest przekonany o swojej racji. Ponieważ zawsze musi wygrywać, często staje się źródłem konfliktów. Jeśli liczysz, że sam zrozumie swoje błędy, to nic bardziej mylnego. Choleryk raczej skupi się na manipulacji i intrydze. Jednocześnie trudno wygrać z nim dyskusję na argumenty, bo zwykle to on potrafi przekonać do swoich racji oraz przewodzić innym.

Cholerycy chcą mieć wpływ na swoją pracę. To oni podejmują decyzje i wszystko organizują. To urodzeni liderzy.

Flegmatyk

Osoba reprezentująca ten typ osobowości skrywa swoje emocje, więc nie łatwo jest przewidzieć jej reakcję. Jednocześnie jest niemal pewne, że trudno wyprowadzić ją z równowagi, ponieważ cechuje się opanowaniem. Nie lubi szumu wokół siebie, ale jest ciekawa świata i ludzi. Flegmatyk to dobry słuchacz, dowcipny i spostrzegawczy obserwator. Raczej dąży do pokoju i zgody. Trudno mu samemu zebrać się do działania, więc potrzebuje impulsu. Z trudem wykazuje inicjatywę, unika też podejmowania decyzji.

Flegmatyk nie lubi zmian i kierowania innymi. Ceni za to analityczne myślenie i lubi obiektywnie patrzeć na różne problemy, przez co może być dobrym mediatorem i osobą rozwiązującą problemy. W trakcie szkolenia sztuka przemawiania, jeśli pojawi się zainteresowanie, możemy w ramach ciekawostki przeprowadzić test na te typy osobowości.

Melancholik

Melancholik to myśliciel i analityk z jasno sprecyzowanym celem. Ma duże oczekiwania w stosunku do siebie i otoczenia. Jest perfekcjonistą dbającym o szczegóły. Oczekuje właściwego postępowania i porządku. Potrafi słuchać innych oraz pomagać w rozwiązywaniu problemów.

Podporządkowuje się regulaminom i schematom. Lubi ciszę i samotność, zwłaszcza w pracy. Nasilenie kontaktów z innymi męczy go. Można jednak być pewnym, że melancholik dobrze się zorganizuje i wszystko zaplanuje z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem.

Sangwinik

Beztroska i życie chwilą to jego główne cechy. Bezpośredni i gadatliwy, lubi skupiać na sobie uwagę otoczenia. Nienawidzi rutyny, reguł i schematów. Uwielbia, gdy coś się dzieje. Sangwinicy mają skłonność do przerywania innym i odpowiadania w ich imieniu. Wolą mówić niż słuchać. Lubią koloryzować, wyolbrzymiać fakty i nie są dobrymi słuchaczami. Mogą być odbierani jako osoby aroganckie.

Sztuka przemawiania – Jung i osobowość

Carl Gustav Jung, uczeń słynnego Freuda, wprowadził pojęcie introwersji i ekstrawersji.

Ekstrawertyk :

człowiek interesujący się otaczającą rzeczywistością. To w niej szuka informacji, czynników obiektywnych i jej podporządkowuje swoje decyzje. Łatwo nawiązuje kontakty z innymi ludźmi, ale ma trudność z aktywnym słuchaniem. Reaguje szybko i wyraźnie, charakteryzuje go pozytywny stosunek.

Introwertyk

człowiek skupiający się na własnych przeżyciach. Jego myśli są skrywane, trudno je wydobyć. Mało interesuje się światem zewnętrznym. Czasem uważa wszystko za tak oczywiste, że nie ma potrzeby mówienia o tym.

Na podstawie przeprowadzonych badań, Jung doszedł do wniosku, że ludzkie postawy i preferencje nie są przypadkowe. Określił osobowość jako wypadkową:

• postawy ekstrawertycznej lub introwertycznej;
• sposobu gromadzenia informacji, czyli poznania lub intuicji;
• sposobu podejmowania decyzji, czyli myślenia lub odczuwania.

 

Powyższe właściwości wzajemnie się wykluczają. Im więcej w kimś introwertyka, tym mniej ekstrawertyka. Jung doszedł do wniosku, że jeden ze sposobów gromadzenia informacji lub podejmowania decyzji zawsze dominuje. Więcej na ten temat znajdziesz w materiałach do szkolenia sztuka przemawiania.

 

Sztuka przemawiania – Insights Discovery

Na podstawie podziału Junga w 1987 r. Andrew Lothian stworzył model Insights Discovery.

Celem tego testu jest poznanie, zrozumienie i akceptacja zachowań własnych i innych ludzi. Składa się z 25 pytań, a jego wynik (opisowy) pozwala:

• zmodyfikować własne zachowania, tak by były efektywne;
• pokazuje, jak zrozumieć samego siebie;
• wskazuje na istotne różnice między sobą a innymi ludźmi;
• daje wiedzę o swoich słabych i mocnych stronach;
• wskazuje ścieżki rozwoju osobistego.

 

Wiedza na temat samego siebie pozwala na tworzenie efektywnych strategii funkcjonowania oraz selekcję informacji. Ważne, by poznać i zrozumieć własne preferencje zachowań, metody działań czy najczęściej powtarzane schematy. Warto jednak pamiętać, że ludzie zwykle są raczej mieszanką różnych cech niż jednym typem osobowości, czy zgodnie z Insights…kolorem.

Carl Jung definiował osobowość przy pomocy pojęcia energii. Aby ją zobrazować, autor testu Insights Discovery użył kolorów. W ten sposób na podstawie analiz statystycznych powstał układ energii kolorystycznych, czyli koło 72 typów Insights – mapa nas samych.

Odkryj swój typ:

http://www.insights.pl/odkryj-swoj-typ-insights-discovery

Cztery kolory

Istnieje jeszcze jeden bardzo znany podział oparty na kolorach.
Taylor Hartman, autor książki Kod kolorów – typy osobowości zaszyfrowane w kolorach, wyodrębnił 4 podstawowe typy osobowości i oznaczył je kolorami: czerwonym, żółtym, niebieskim i zielonym. Każdy człowiek ma jedną, wiodącą barwę – motyw, którym kieruje się w życiu.

Motywy ludzi o poszczególnych typach osobowości:

• czerwony – władza;
• niebieski – intymność;
• biały/zielony – spokój;
• żółty – zabawa.

 

Obserwując ludzi, z którymi się komunikujemy, możemy wywnioskować, jaki typ osobowości reprezentują, i dopasować do niego sposób komunikacji. Może to być pewne ułatwienie, choć jak wspominałem sztuka przemawiania i inne moje projekty szkoleniowe kładą nacisk raczej na budowanie elastyczności w komunikacji z różnymi osobami.

Dokładny opis kolorów znajdziesz w jednym z poprzednich artykułów.

CZYTAJ

Trudno jest zgłębić a tym bardziej wykorzystać wiedzę na temat osobowości. Jednak uzbrojeni w takie podstawy mamy większe szanse na sukces komunikacyjny. Kluczem jest jednak rozwój samego siebie, nasza elastyczność, próba otwarcia się na innych i na odmienność jest najlepszym, choć bez wątpienia też najtrudniejszym wyborem.

 

Szkolenia Sztuka przemawiania dostępne są w różnych miastach.

 

W ofercie są:
Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych – głos, dykcja i artykulacja

Głos

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, to też umiejętność wykorzystania możliwości swojego głosu. Intonacją i modulacją głosu można tworzyć nastrój albo go burzyć; można budować dramaturgię, uspokajać, czy przykuwać uwagę. Głosem można wyrażać jeszcze więcej niż słowem.

Jeśli mówisz zbyt cicho, to rozmówca nie będzie w pełni słyszeć komunikatu, może Cię też ocenić jako małego pewnego siebie czy wycofanego. Z kolei zbyt głośna mowa może informować o Twojej agresji albo stresie. Warto zadbać nie tylko o to co mówimy, ale też jak.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – emisja głosu

Jest to proces wydobywania głosu i wysyłania go w przestrzeń. Istotna jest odpowiednia postawa w trakcie mówienia, która pozwala wykorzystać anatomiczne i fizjologiczne możliwości mówienia, tak żeby nie męczyć się i nie uciskać przepony. Ćwiczenia powinny być wykonywane na stojąco. Ćwiczenia z emisji głosu pozwalają pracować nad głosem tak, żeby był głęboki i spokojny, co łączy się ze spokojnym oddechem.

Cechy brzmienia głosu to:

1. Wysokość
2. Akcent
3. Intonacja

Oddech ma znaczenie

Prawidłowe oddychanie jest bazą dobrej wymowy. Znaczenie ma pojemność płuc oraz wykorzystanie powietrza w czasie mówienia. Dlatego ważna jest systematyczna praca z oddechem.

Warto ćwiczyć codziennie po kilkanaście minut. Oto kilka przykładowych ćwiczeń, które pokazuję w trakcie szkolenia sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – ćwiczenie 1

Stań mocno na szeroko rozstawionych nogach, tak aby bez problemu utrzymać równowagę. Przeciągaj się. Rozciągnij i rozluźnij ciało. Oddychaj spokojnie, co też wprowadzi Cię w stan relaksu. Wciągaj powietrze nosem, wydychaj ustami. Powtarzaj ćwiczenie kilka razy, a gdy tylko pojawi się okazja do wystąpienia, postaraj się na scenie zrobić dokładnie to samo, rozluźnić ciało i głęboko oddychać.

Ćwiczenie 2

Schyl głowę do przodu, do klatki piersiowej. Staraj się brodą dotknąć piersi, a potem odchyl głowę do tyłu. Podobnie – tak bardzo jak tylko się da, ale ostrożnie – odchyl głowę na boki. Następnie ramiona skieruj do przodu jakbyś się chciał skulić, a potem do tyłu, wypinając klatkę piersiową. Potem podnieś ramiona w górę i energicznie opuść w dół, jakbyś coś strzepywał z rąk. Wykonaj podobne ruchy nogami, jakbyś chciał coś zrzucić ze stóp. W tym czasie oddychaj swoim rytmem. Dzięki temu rozluźnisz ciało. To rozluźnienie przełoży się na oddech i na Twój spokój.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – ćwiczenie 4

Weź 5 szybkich wdechów przez nos, a potem zrób tyle samo wydechów przez usta. Powtórz ćwiczenie, wciągając powietrze przez nos, a potem wydychaj je gwałtownie ustami. Uwaga! Może zakręcić Ci się w głowie. Jeśli tak się stanie przestań.

Ćwiczenie 5

Połóż się na plecach. Wyobraź sobie, że patrzysz na latające wrony i liczysz je na jednym wydechu: „jedna wrona bez ogona, druga wrona bez ogona, trzecia wrona bez ogona, czwarta…” itd.

Na jednym wydechu postaraj się policzyć ich jak najwięcej. Zobaczysz, że za każdy razem będzie ich coraz więcej. Projekt sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, zawiera dużo więcej takich ćwiczeń.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – głośnie ćwiczenia

Żeby prawidłowo wykonać ćwiczenia, trzeba się wyciszyć i zrelaksować. Warto skorzystać z opisywanych wcześniej metod. Gdy już uda Ci się zrelaksować, przejdź do ćwiczeń oddechowych.

Ćwiczenie 1

Uśmiechnij się do siebie, aby rozluźnić wargi. Potem wciągnij powietrze nosem, a wypuść ustami. Wymawiaj przy tym samogłoski a, e, i, o, u, y.

Ćwiczenie 2

Mrucz tak, aby poczuć drgania na wargach. Mruczenie powinno się nasilać, tak aby uczucie drgania pojawiło się aż na czubku głowy. Jeśli już to osiągniesz, przejdź do przedłużonej spółgłoski m z samogłoskami: mmma, mmmo, mmme, mmmu, mmmi, mmmy. Zmieniaj intonację, mrucząc raz wysoko, a raz nisko.

Ćwiczenie 3

Gdy w wypowiadanym zdaniu następują po sobie dwie podobnie brzmiące głoski, jak np. w wyrażeniu „do okna”, to często mamy skłonność do łączenia ich i tworzenia nowych słów, np. „dokona”. Poćwicz wypowiadanie następujących zestawień wyrazowych: ta altana, ostra igła, mam masło, taka akcja, ule Eli, my jemy. Wymawiaj je płynnie, ale zwróć uwagę, żeby było słychać dwa oddzielne słowa.

Ćwiczenie 4

Nagraj na dyktafon ten sam tekst. Najpierw bardzo cicho, następnie bardzo głośno. Odsłuchaj go i znów nagraj tekst ze zróżnicowaniem natężenia głosu odpowiednio do treści. Wyobraź sobie, że mówisz do ludzi stojących dalej od Ciebie. Pamiętaj jednak, aby nie podnosić głosu w sposób, który może skojarzyć się z agresją.

Ćwiczenie 5

Czytaj wybrany tekst, zmieniając natężenie głosu (cicho – głośno) co drugie słowo.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – dykcja

Głos nie będzie brzmiał dobrze, jeśli nie zadbasz o właściwą dykcję. Dykcja to sposób wymawiania, czyli łączenia głosek w słowa i słów w zdania. Poprawna dykcja opiera się na znajomości norm i zasad kultury słowa oraz sprawności artykulacyjnej.

Na dykcję składają się:

1. Sprawna i precyzyjna wymowa szeregów głoskowych, spółgłosek orz ciągów słownych. Łączy się to również z siłą głosu, jego wysokością oraz barwą;
2. Prawidłowe akcentowanie;
3. Frazowanie – nadanie pewnego rodzaju melodii słowom, tak by jako całość brzmiały płynnie;
4. Stosowanie pauz;
5. Mówienie bez dialektów i naleciałości regionalnych – oczywiście w zależności od sytuacji, w której jesteśmy. Warto podkreślić, że absolutnie nie są one błędem, a często nawet dodają uroku i oryginalności wypowiedzi.

Osoba dbająca o dykcję stara się dokładnie wymawiać każdą głoskę, bez ich upraszczania i redukowania, a także bez „zjadania” sylab i końcówek.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – dykcję można rozwijać

Ćwiczenie 1

Wymawiaj zdania z korkiem od wina w ustach. Włóż go poziomo między zęby, ale nie zaciskaj za mocno. Chodzi o to, żeby nie wypadł w czasie mówienia. Wymawiaj zdania powoli i bardzo dokładnie, pracując językiem. Początkowo brzmienie wyrazów będzie zniekształcone, ale z każdym kolejnym ćwiczeniem poprawi się. Następnie wymawiaj zdania bez użycia korka. Zobaczysz różnicę.

Ćwiczenie 2

Bardzo szybko wypowiadaj zestawy głosek „bi – by”, „by – bi”, mocno zaznaczając spółgłoskę. Jeszcze bardziej przyśpiesz tempo i powtórz zadanie kilkanaście razy. Zaraz potem w ten sam sposób poćwicz głośno i wielokrotnie ciąg: „bam – bam – bam – bam – bam – bo”.

Ćwiczenie 3

Poniższe głoski wymawiaj powoli i bardzo wyraźnie, pamiętając o nieznacznym obniżeniu głosu.

da-ta-za-sa-dza-ca-na-ła

zia-sia-dzia-cia-nia

ga-ka-ha-cha

gia-kia-hia-chia

abba, obbo, ubbu, ebbe, ibbi, ybby

assa, osso, ussu, esse, issi, yssy

brim, bram, bram, bram, brom

prim, pram, pram, pram, prom

drim, dram, dram, dram, drom

trim, tram, tram, tram, trom

krim, kram, kram, kram, krom

grim, gram, gram, gram, grom

Powtarzaj często takie zestawienia. Zwalniaj, przyśpieszaj i zmieniaj ton głosu.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – łamańce językowe też działają

Ćwiczenie 1

Najpierw powoli i z dużą starannością powtarzaj poniższe zdania. Z czasem rób to coraz płynniej i swobodniej.

 

Dromader z Durbanu turban pożarł panu.

Rewolwerowiec wyrewolwerowany na wyrewolwerowanej górze rozrewolwerował się.

Drgawki kawki wśród trawki – sprawką czkawki te drgawki.

Tracz tarł tarcicę tak, takt w takt, jak takt w takt tarcicę tartak tarł.

Stół z powyłamywanymi nogami, drabina z powyłamywanymi szczeblami.

Trzy cytrzystki. Czy trzy, czy trzydzieści trzy, czy trzysta trzydzieści trzy?

Włóż płaszcz w deszcz.

Wystrzałowe trzpiotki wstrząśnięte szczebiotki.

Hongkong w Chinach, King-Kong w kinach.

Zmistyfikowanie i odmitologizowanie niezidentyfikowanych obiektów latających.

Pobaw się w hiperpoprawność i przesadnie wypowiadaj poniższe łamańce językowe.

 

Zawierucha dmucha koło ucha.

Szczególnie o szczęściu w życiu szczep oszczepników zaszczepia poszycie liściastych lennictw w Orzyszu.

Wyindywidualizowaliśmy się z rozentuzjazmowanego tłumu.

Szły pchły koło wody, pchła pchłę pchła do wody i ta pchła płakała, że ją tamta pchła popchała.

Dżdżystą porą dżentelmen w dżokejce zadźgał dżdżownicę.

Strzelec strzela szybkimi strzałami.

Szczwany szczwacz szczycił się wejściem na szczyt.

Pan Gżegżółka grzędy grzebie, aż ma grząsko wkoło siebie.

Zaszeleściły szuwary.

No to cóż, że ze Szwecji.

Szary świt przepłoszył drzemiące stado srebrnordzawych kuropatw.

Robercie! Rozumiesz opatrzność w sposób opaczny.

W mieście Wiśle myślą ściśle.

Grom gruchnął w rododendrona.

Król królowej tarantulę włożył czule pod koszulę.

Zuza ma zeza i zły zgryz.

 

Ćwiczenie 2

 

A teraz czas na dłuższą formę. Przeczytaj na głos poniższe wierszyki. Najpierw powoli, starając się rozdzielać dokładnie każde słowo, a za każdym kolejnym powtórzeniem przyśpieszaj. Łącz słowa coraz dokładniej. Wiersz powinien brzmieć płynnie, a  słuchacz powinien zrozumieć każde słowo.

1. W gąszczu szczawiu we Wrzeszczu klaszczą kleszcze na deszczu, szepcze szczygieł w szczelinie, szczeka szczeniak w Szczuczynie, piszczy pszczoła pod Pszczyną, świszcze świerszcz pod leszczyną, a trzy pliszki i liszka taszczą płaszcze w Szypliszkach.
2. W trzęsawisku trzeszczą trzciny, trzmiel trze w Trzciance trzy trzmieliny, a trzy byczki znad Trzebyczki z trzaskiem trzepią trzy trzewiczki.
3. Kurkiem kranu kręci kruk, kroplą tranu brudząc bruk, a przy kranie, robiąc pranie, królik gra na fortepianie.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – artykulacja

Artykulacja to ruchy narządów mowy i ich układ podczas wypowiadania poszczególnych głosek. Jest ona niezwykle istotna dla prawidłowej emisji i impostacji, czyli ustawienia głosu. Powstaje przez ruch warg, języka, żuchwy i podniebienia miękkiego. Odbywa się głównie w jamie ustnej, nosowej oraz w gardle. Im bardziej wyrazista i precyzyjna wymowa, lepsze ustawienie, brzmienie i prowadzenie głosu, tym lepsza dykcja.

Słuchacze bardzo szybko, na podstawie sposobu mówienia – czasem zupełnie nieświadomie – budują sobie obraz danej osoby. Gdy zobaczą kogoś z zaciśniętą szczęką, mogą odebrać go jako np. jako zdenerwowaną lub  zamkniętą w sobie nerwową osobę. Z kolei połykanie końcówek wyrazów, a nawet całych słów może sugerować niepewność i stres. Kij ma jednak zawsze dwa końce! Zbyt kontrolowana artykulacja może  budować wizerunek osoby zarozumiałej, aroganckiej. Prawidłowa artykulacja polega nie tylko na bezbłędnym wymawianiu każdej głoski, ale też na robieniu tego bez podkreślania jej wyrazistości. Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, zawiera sporo ćwiczeń, które można wykorzystać do rozwoju odpowiedniej artykulacji.

Rozgrzewka

Artykulację, podobnie jak dykcję i głos, można wytrenować. Trzeba zacząć od rozgrzania aparatu mowy. Oto propozycja kilku ćwiczeń. Każde z nich powtarzaj minimum po 10 razy.

1. Senny lew – zacznij ziewać, otwierając usta tak szeroko, jak to tylko możliwe.
2. Liczenie zębów – językiem spróbuj dotknąć zębów, tak żeby czubek języka dotykał każdy ząb z osobna. Wolno, a następnie coraz szybciej masuj czubkiem języka zęby, następnie wałek dziąsłowy i podniebienie.
3. Narysuj kółko językiem dookoła warg, a potem kreski od jednego do drugiego kącika ust.
4. Naśladuj parskanie konia – cmokaj i parskaj wargami, tak aby wprawić je w drgania.
5. Nadymaj jednocześnie oba policzki, a później naprzemiennie raz lewy, a potem prawy.
6. Wysuwaj język na dół, na boki i do góry.
7. Oblizuj wargę tak, jakbyś próbował językiem pozbyć się dżemu po śniadaniu.
8. Unoś język do zębów: najpierw dolnych, a potem górnych.
9. Kląskaj językiem i mlaskaj.

Ćwiczenia artykulacyjne

Ćwiczenie 1

Poćwicz żuchwę. Obniżaj ją przy zamkniętych ustach, a następnie wykonuj ruchy na boki.

Wymawiając swobodnie sylabę „da”, opuszczaj żuchwę i utrzymuj ją w takim położeniu przez dłuższą chwilę.

Ćwiczenie 2

Poćwicz język. Gdy poruszasz nim precyzyjnie, uda Ci się poprawnie wypowiedzieć nawet najtrudniejsze polskie głoski.

Zwiększaj aktywność i ruchomość poprzez dotykanie naprzemiennie górnej i dolnej wargi. Unoś język do nosa, i opuszczaj go na brodę. Przesuwaj język z jednego kącika warg do drugiego, a później dotykaj środka policzków od lewej do prawej strony. Wypychaj policzki językiem. Wysuń szeroki język (tzw. „łopatę”), a potem wąski („strzała/grot”). Następnie wykonuj ruchy szerokiego oblizywania się jak kot.

Na koniec wypowiedz następujące głoski: r-r-r-r; re-re-re-re; ru-ru-ru-ru; ri-ri-ri-ri; l-l-l-l; lu-lu-lu-lu; li-li-li-li; le-le-le-le; d-d-d-d; cz-cz-cz-cz; ń-ń-ń-ń; ki-ke-ka-ko-ku.

Ćwiczenie 3

Poćwicz wargi. Jeżeli dobrze pracują,  wypowiadane słowa będą staranne. Napnij i rozluźnij je przez parskanie i gwizdanie.

Następnie wymawiaj legato, czyli płynne: a-u, o-a, u-i, oraz staccato, czyli oddzielając głoski: ba-bo-bu-by; pa-po-pu-pe-py.

Prześlij całusa, cmokaj i parskaj, zasłaniając górną wargę dolną (a potem odwrotnie).

Ćwiczenie 4

Poćwicz podniebienie miękkie. Podniebienie miękkie to mało popularna część aparatu mowy, jeżeli chodzi o ćwiczenia, jednak jest równie istotna. Jego sprawne funkcjonowanie zapewni m.in. poprawną artykulację głosek k, g i h. Ćwicz ruch unoszenia podniebienia miękkiego przez wyobrażenie ziewania lub śmiechu z otwartymi ustami. Oto inne propozycje:

– kaszel z językiem wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej;

– ziewanie z szeroko otwartymi ustami;

– płukania gardła (lub naśladowanie tej czynności);

– chuchanie;

– gęganie;

– chrapanie (jego naśladowanie).

Ćwiczenie 5

Przygotuj się do odczytania dowolnie wybranego tekstu poprzez rozebranie go na części i przećwiczenie elementów trudnych pod względem artykulacyjnym.

Najpierw przeczytaj tekst tylko za pomocą ruchów warg: bez dźwięku i bez angażowania strun głosowych. Pamiętaj o oddychaniu. Następnie przeczytaj tekst normalnie. Powinno być Ci łatwiej i swobodniej.

Z tekstu wypisz samogłoski w takiej kolejności, w jakiej pojawiają się w wyrazach. Następnie w wolnym tempie wypowiadaj je, dbając o ich dokładną wymowę. Zmieniaj tempo, ale wciąż wypowiadaj samogłoski jak najwyraźniej.
Następnie wypisz trudne połączenia spółgłosek i przeczytaj je, zmieniając tempo.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – ratunku! Tracę głos!

O swój głos jak o każde inne narzędzie pracy, trzeba też odpowiednio dbać. Poniżej kilka podpowiedzi.

1. Nawilż struny głosowe. Wypij herbatę z podwójną porcją cytryny i cukrem.
2. Zjedz kilka suszonych owoców, np. śliwek, moreli.
3. Połączenie witamin A i E naprawdę działa! Rozgryź je tak, żeby witaminy ukoiły gardło.
4. Przed wystąpieniem publicznym nie pij napojów gazowanych, bo zacznie Ci się odbijać w najmniej odpowiednim momencie. Napoje gazowane oddziałują na możliwości oddechowe, ponieważ nagromadzone w żołądku gazy zmniejszają pole manewru przepony.
5. Przed wystąpieniem nie jedz czekolady ani toffi. Zatykają i zaklejają struny głosowe.

 

Szkolenia dostępne są w różnych miastach.

W ofercie są:
Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

 

 

Sztuka wystąpień publicznych Warszawa – dobry komunikat

Sztuka wystąpień publicznych Warszawa, to znakomite opanowanie  komunikacji międzyludzkiej. Skuteczna komunikacja zachodzi pomiędzy dwoma osobami w momencie zrozumienia przez odbiorcę sytuacji w sposób zamierzony przez nadawcę. Jak wszyscy dobrze wiemy, wcale nie jest to takie łatwe. Warto zadbać o to by wysyłany komunikat był czytelny. Pamiętajmy o tym, że prezentacja biznesowa czy innego rodzaju wystąpienie publiczne, rządzą się swoimi prawami. Komunikacja w ich trakcie mimo, iż oparta na takich zasadach jak zwykła rozmowa jest odrobinę inna. Oto przypomnienie kilku rzeczy o jakich ostatnio pisałem.

Sztuka wystąpień publicznych Warszawa – Dla przypomnienia – kilka istotnych podpowiedzi

1. 1. 1. Wypowiedź, musi mieć wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Świetnie, jeśli we wstępie pojawi się coś co przyciągnie uwagę odbiorcy. Wszystko zależy od rodzaju komunikatu i sytuacji. Często do odbiorcy najmocniej trafia to, co usłyszy lub zobaczy na początku i na końcu prezentacji. Środek wypowiedzi pamięta się dość pobieżnie. Rozpoczynaj więc od najważniejszej informacji lub tezy. Potem wróć do niej jeszcze kilkakrotnie w różnych formach w czasie wystąpienia. Pamiętaj, że sztuka wystąpień publicznych to umiejętność skutecznego zarządzania uwagą odbiorców.
      2. Dużo i długo nie znaczy dobrze i ciekawie. Im  zwięźlej coś powiesz, tym słuchacz bardziej to doceni.
      3. Jeśli zadbasz, żeby język wypowiedzi był elegancki, ale nie naszpikowany słowami, których połowa osób na sali nie zrozumie, wtedy podbijesz serca słuchaczy.
      4. Dobry komunikat w większości składa się z prostych zdań i ma jedną myśl przewodnią; nie przesadzaj z dygresjami. Sztuka wystąpień publicznych Warszawa, to umiejętność przekazywania wiedzy w prosty i przyjazny sposób.
      5. Forma wystąpienia powinna być zgodna z jego treścią. Jeśli mówisz o czymś pozytywnym, to bądź pozytywny. Nie ma nic gorszego niż znudzony mówca.
      6. To, co istotne, powinno być zaakcentowane za pomocą odpowiedniej modulacji głosu, jego barwy i tempa. Zmieniaj tonację, bo inaczej Twoja wypowiedź stanie się zbyt monotonna. Zaczynaj niskim głosem. Wkładaj w słowa emocje i uczucia.
      7. Pauza podkreśla znaczenie.
      8. Najlepiej mówić, a nie czytać. Oczywiście można zapisać sobie na kartce punkty albo słowa klucze, które pomogą uporządkować wystąpienie. Przydatna może też być prezentacja. Projekt, sztuka wystąpień publicznych, zawiera blok, poświęcony nauce przygotowywania prezentacji. Tym, też możemy się zająć.
      9. Nasza wypowiedź powinna mieścić się w wyznaczonym czasie. Należy też uwzględnić pytania słuchaczy pomagające wyjaśnić wszystkie wątpliwości.
         

         UŻWYAJ EMOCJ

      10. Używaj emocji i wyobraźni. Odnoś się do przeżyć słuchaczy, do czegoś, co może być dla nich ważne, co przeżyli albo czego chcą uniknąć. Jeśli odczytasz ich emocje, trafisz do nich z komunikatem. Projekt sztuka wystąpień publicznych, zawiera bardzo wiele elementów, które pomagają nauczyć się tego jak wnioskować o emocjach naszych rozmówców i odbiorców.
      11. Używaj słów kluczowych i przekonujących. Badania przeprowadzone na Uniwersytecie Kalifornijskim dowiodły, że słowa takie jak „odkrycie”, „gwarancja”, „miłość”, „udowodniony”, „rezultat”, „oszczędzać”, „łatwy”, „zdrowie”, „pieniądze”, „nowy”, „bezpieczeństwo” oraz „Ty” przykuwają uwagę i wzmacniają komunikat.

          Chcesz wiedzieć więcej? Zapraszam na projekt Sztuka wystąpień publicznych Warszawa.

 

Szkolenia sztuka wystąpień publicznych dostępne są w różnych miastach.

W ofercie są:
Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu 

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa – typy osobowości w komunikacji

Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa, to regularnie organizowany projekt szkoleniowy, w ramach którego nauczysz się sztuki wystąpień publicznych opartej na wiedzy psychologicznej i realnym doświadczeniu zawodowym. Tym razem opowiem Ci o kodzie kolorów. Mówiąc wprost nie jestem fanem prostego kategoryzowania ludzi, ale myślę, że warto się temu przyjrzeć i przemyśleć, czy ta wiedza się nam przyda.

Taylor Hartman, autor książki „Kod kolorów – typy osobowości zaszyfrowane w kolorach”, wyodrębnił 4 podstawowe typy osobowości i oznaczył je kolorami: czerwonym, żółtym, niebieskim i zielonym. Każdy człowiek ma jedną wiodącą barwę, motyw, którym kieruje się w życiu.

Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa – Motywy ludzi o poszczególnych typach osobowości

• czerwony – władza;
• niebieski – intymność;
• biały/zielony – spokój;
• żółty – zabawa.

Kod kolorów sugeruje, że obserwując ludzi, z którymi się komunikujemy, możemy wywnioskować, jaki typ osobowości reprezentują, i dopasować do niego sposób komunikacji. W ramach projektu szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa, jeśli jest na to czas i uczestnicy są zainteresowani, przeprowadzam test, który pokazuje jakim kolorem jesteś. Wykorzystujemy to jako ciekawostkę.

Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa – opisy kolorów

Czerwony

Osoby, które określiłyby siebie tym kolorem, są dynamiczne i przebojowe, a praca i wyzwania są dla nich sensem życia. Kreatywni, pracowici i produktywni, zawsze znajdą wyjście awaryjne. Wygrana to ich cel. Nie boją się rywalizacji, a wręcz ją prowokują. To osoby pewne siebie, czasami ich zachowanie jest odbierane jako arogancja. Potrafią odważnie wyrażać swoje zdanie i go bronić. Wymagają od innych, ale przede wszystkim od siebie. Czerwoni to urodzeni przywódcy, z łatwością wyznaczający cele sobie i innym. Władza ich pociąga.

Jak się komunikować z tym typem osobowości?

1. 1. Mów do niego krótko i zwięźle. Czerwony lubi komunikować się drogą mailową.
   2. Podchodź do tematów zadaniowo: co trzeba zrobić, jak, w jakim terminie – najlepiej ustalić je w formie „check listy”.
   3. Przygotowałeś prezentację dla czerwonego? Pokaż mu maksymalnie 2–3 zestawy danych. Nie zarzucaj go wiedzą – skup jego uwagę na konkrecie.
   4. Spotkania z czerwonym powinny być efektywne, tzn. zaplanowane, merytoryczne i krótkie.

 

• Dyskutuj tylko wtedy, kiedy musisz, bo czerwony i tak zrobi wszystko, aby postawić na swoim.

 

 

Niebieski

Osoby o niebieskim typie osobowości są silne i zdecydowane. Ważna jest dla nich dyscyplina, lojalność, talent i fakt, że dzięki połączeniu tego wszystkiego wzbudzają u innych podziw. Niebieski jest podobny do czerwonego, tyle że bardziej niż on dopuszcza swoje emocje do głosu, a bywa, że nie potrafi ich kontrolować. Perfekcja to wizytówka niebieskich. Jeśli coś robią, to najlepiej jak potrafią, przez co z łatwością zdobywają zaufanie otoczenia. Stać ich na altruizm, są szczerzy i opiekuńczy. W biznesie cenią sobie ład i porządek oraz zdyscyplinowanie i wytrwałość w dążeniu do celu.

Decyzje podejmują wolno, potrzebując do tego wielu danych, ale kiedy już je podejmą, skutecznie realizują swój plan. Mają niezwykle analityczny umysł i koncentrują uwagę na szczegółach.

Jak się z nimi komunikować?

1. Wybierając się na spotkanie z niebieskim, bądź punktualny i zarezerwuj dłuższy czas (ok. 1,5 godziny).
2. Bądź szczegółowy w prezentacji i w tym, co mówisz – najważniejsze są fakty.
3. Staraj się uprzedzić myśli niebieskiego i spróbuj go zrozumieć. Jeśli czegoś nie jesteś pewny, dopytuj.
4. Daj czas do namysłu. Niebieski podejmie decyzje w oparciu o to, co przedstawiłeś.

Biały/zielony

To dyplomaci, dla których ważne jest porozumienie i utrzymanie dobrych kontaktów. W ich przypadku kluczowe jest słowo „relacje”. Ich siła tkwi w spokoju i dyskretnym korzystaniu z władzy. Choć wydają się silni, to często czują się zagubieni. Nie potrafią być asertywni. Wykazują skłonność do bierności, nie mają skłonności przywódczych. Są bardzo wrażliwi, nieśmiali i niepewni emocjonalnie, ale jednocześnie mili, empatyczni i spokojni. Są świetnymi mediatorami, słuchaczami i obserwatoriami.

Jak się z nimi komunikować?

1. Zainwestuj czas w zbudowanie relacji; zapracuj na jego zaufanie poprzez realizację obietnic i zobowiązań.
2. Współpraca musi być partnerstwem – szukaj tego, co was łączy, a nie dzieli.
3. Wskaż mu wyraźny cel, okaż zrozumienie i poparcie dla jego działań.

Żółty

Carpe diem to motto życiowe żółtych. To miłośnicy życia, którzy potrafią czerpać z niego pełnymi garściami. Są pełni energii i animuszu. Cechuje ich beztroska i tzw. słomiany zapał. To osoby charyzmatyczne, które potrafią oczarować wszystkich dookoła. Sprawiają, że inni nie zauważają nawet ich wad. Są skoncentrowani wyłącznie na sobie i na zaspokajaniu własnych potrzeb. Mają talent do kontaktowania ze sobą ludzi. W biznesie są jednak często niezorganizowani i niezdecydowani. Wolą działać, niż myśleć i planować. Akceptują przywództwo innych i łatwo się przystosowują.

Jak się z nimi komunikować?

1. 1. Zadbaj o dobre relacje – na spotkanie z żółtym zaplanuj ok. 2 godziny.

 

• Mów z energią, zarażaj entuzjazmem, ale nie skupiaj się na zbyt wielu szczegółach.

Raczej staraj się słuchać i zadawaj pytania, podążaj za tym, co żółty mówi.

Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa – podsumowanie kolorów

Na końcu trzeba jednak dodać, że to bardzo uproszczone podejście i że ludzi zwykle nie da się przypisać w łatwy sposób tylko do jednej kategorii. Takie podziały jednak mogą być pomocne, szczególnie jeśli komunikacja z innymi nie jest naszą najmocniejszą stroną. Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa, pozwala z jednej strony poznać różne możliwe koncepcje, z drugiej uczy plastyczności bez względu na to z jaką osobowością mamy do czynienia. Taką plastyczność rozwija empatia. Chcesz wiedzieć więcej? Zapraszam na cykl projektów Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa.

Szkolenia wystąpienia publiczne dostępne są w różnych miastach.

W ofercie są:
Szkolenia wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Na koniec warto dodać, że wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Podsumowując, do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.

Szkolenia z wystąpień publicznych – komunikacja niewerbalna ciekawostki

Szkolenia z wystąpień publicznych, wymaga rozwoju umiejętności komunikacyjnych na kilku poziomach. Tym, który dla mnie wydaje się najbardziej fascynujący,  jest poziom komunikacji niewerbalnej.

Przekaz niewerbalny od komunikacji werbalnej różni się tym, że ma charakter ciągły – ciało ludzkie nieustannie wysyła sygnały wyrażające: samopoczucie człowieka, jego nastrój, nastawienie do świata, poglądy, stan zdrowia. Często jest to mowa niekontrolowana. Jest bardziej tajemnicza i zagadkowa od werbalnej, dlatego poświęcimy jej trochę więcej uwagi.

Podobno mowa ciała zdradza nas bardziej niż tysiąc słów. A to oznacza, że nie zawsze chodzi o to, co mówimy, ale często o to, jak wyglądamy, kiedy to mówimy. Oczywiście kwestie merytoryczne są niezwykle istotne, ale gesty, pozycje ciała, mimika składają się na komunikaty niewerbalne, które mogą wzmocnić przekaz lub go osłabić. Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, skupia się na tym jak wiedzę z tego zakresu wykorzystać w praktyce w trakcie prowadzenia wystąpień i prezentacji biznesowych.

Szkolenia z wystąpień publicznych – ciekawostka

Do podobnych wniosków doszedł amerykański psycholog Ray Birdwhistell (1965). Jego badania dowodzą, że w konwersacjach bezpośrednich 35% informacji pochodzi ze słów, a aż 65% z ekspresji niewerbalnej. Badania wykazały również, że w procesie porozumiewania się sygnały niewerbalne wywierają na rozmówców pięciokrotnie większy wpływ niż używane przez nich słowa.

Można więc wypełnić swoje przemówienie mądrościami i solidnymi argumentami, ale jeśli ciało wyśle komunikat sprzeczny z tym, o czym mówimy, to wszystko na nic.

Jesteśmy gotowi wierzyć, że ludzie znają się na tym, co robią, jeśli całym swoim ciałem i zachowaniem ukazują przekonanie do tego. Mówimy wtedy, że mówią „całym sobą”. Na podstawie samej mowy ciała wyciągamy wnioski o tym, jak skuteczna jest osoba w swoich działaniach, a więc czy jest profesjonalistą i czy jest skuteczna w swoim działaniu. Opinię o kimś budujemy nie tylko na podstawie referencji czy wiedzy, ale głównie na podstawie tego, jak wygląda, jak się zachowuje i jaki ma tembr głosu. Opieramy się na heurystykach.

Co więcej, śmiało można dodać, że ten wpływ jest silniejszy niż zawartość merytoryczna wypowiedzi. A co ważne, kiedy mamy duże zaufanie do mówcy, to chętniej się z nim zgadzamy. To znowu pokazuję jak wiele sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, może skorzystać biorąc na warsztat badania z zakresu komunikacji interpersonalnej.

Szkolenia z wystąpień publicznych – ciekawostka

Wyniki badań Michaela Arygle opublikowane w „European Journal of Social Psychology” pokazują, że mowa ciała jest 12,5 razy ważniejsza od tego, co mówimy, podczas oceny postawy drugiej osoby. Gdy aktor mówił bardzo pozytywny tekst, ale towarzyszyły temu bardzo negatywne zachowania, przy ocenie tego, co miał na myśli, dla obserwujących znacznie ważniejsze było to, co widzieli, niż to, co słyszeli (Arygle M., 1999, Psychologia stosunków międzyludzkich, Warszawa, PWN).

Funkcje komunikacji niewerbalnej

– informacyjna;

– wspieranie przekazów słownych;

– wyrażanie postaw i emocji;

– definiowanie relacji;

– kształtowanie wrażenia.

Rodzaje mowy niewerbalnej

– kinezjetyka, czyli mowa ciała – mimika twarzy, gestykulacja, ruchy ciała, spojrzenie, kontakt wzrokowy, przyjmowane pozy;

– samoprezencja człowieka, czyli jego wygląd zewnętrzny, budowa ciała, ubranie, fryzura, makijaż itp.;

– haptyka, czyli dotyk wyrażający się poprzez podanie dłoni, uścisk, poklepywanie;

– prosemika, czyli dystans między rozmówcami i relacje przestrzenne;

– chronemika, czyli punktualność, czas trwania zdarzenia;

– elementy środowiska fizycznego i otoczenia, takie jak: oświetlenie, temperatura, zapachy, dźwięki, kolory.

Można wysnuć więc wniosek, że mówimy nawet wtedy, gdy milczymy.

Szkolenia z wystąpień publicznych- Gesty

Gesty wspomagają nasze słowa w tym, co chcemy wyrazić. Podnoszą efektywność przekazu oraz to, na ile skutecznie jest odczytywany. Musi być więc zgodność pomiędzy zasadniczymi gestami, mikrosygnałami, które wysyła ciało, a wypowiadanymi słowami.

Oczywiście gesty trzeba rozpatrywać w pewnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego. Na przykład krzyżowanie rąk czy nóg ma podwójne znaczenie – albo informuje nas o negatywnym nastawieniu albo może oznaczać, że komuś po prostu jest zimno. Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, pokazuje funkcjonujące wzorce, na których można się opierać. Warto jednak pamiętać, że to sygnały mają oparcie kulturowe. Podobnie kulturowe i konstruowane są emocje, o czym pisze Lisa Feldman Barrett. Co nie zmienia faktu, że w ramach danej kultury te sygnały będą spójne i powszechnie rozumiane.

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – ciekawostka

Geoffrey Beattie i Nina McLoughlin z Uniwersytetu w Manchesterze przeprowadzili badania polegające na tym, że ochotnicy słuchali bajek, w których występowały postacie z filmów animowanych. W jednej z grup narrator wzbogacił opowiadanie gestykulacją rąk. 10 minut później okazało się, że ci, którzy obserwowali gestykulację, o ponad 30% lepiej zapamiętali szczegóły fabuły. Świadczy to o tym, że duży wpływ na zdolność zapamiętywania mają gesty( Beattie G., 2003, Visible Thought).

Gestykulowanie skupia uwagę, zwiększa siłę przekazu oraz pomaga nam zapamiętać więcej informacji. Dłonie trzymamy zawsze przed sobą, dlatego w dużym stopniu zdradzają one nasze emocje i nastawienie. Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, zawiera spory moduł, w którym zajmujemy się odpowiedzą na odwieczne pytanie, co zrobić z rękami podczas wystąpienia publicznego lub prezentacji biznesowej.

A oto przykłady niektórych gestów i tego, jak możemy je odczytywać.

1. Szybkie zacieranie rąk – to sposób, w jaki ludzie mogą wyrażać pozytywne oczekiwania. Szybkość, z jaką ktoś zaciera ręce, może świadczyć o tym, kto według niego będzie beneficjentem sytuacji.
2. Splatanie i zaciskanie palców obu dłoni – świadczy o dystansie, niepokoju lub negatywnym nastawieniu. Świadczy o frustracji, nawet gdy gest ten wykonuje ktoś uśmiechnięty. Co więcej, istnieje związek pomiędzy wysokością, na jakiej splata się dłonie, a stopniem frustracji. Najtrudniej jest dojść do porozumienia z osobą, która trzyma ręce wysoko.
3. Wystawianie kciuka z kieszeni – gest ten jest popularny wśród ludzi, którzy mają poczucie wyższości w stosunku do innych.
4. Wieża – gest często stosowany w relacji zwierzchnik–podwładny, wyrażający zdecydowanie i pewność siebie. Osoby zajmujące wyższe miejsce w hierarchii nierzadko wykonują ten gest, kiedy wydają polecenia lub udzielają rad podwładnym. Jest to jednak gest sztuczny, dlatego go nie polecam.
5. Ręce trzymane za plecami – gdy jedna ręka trzyma drugą za nadgarstek, oznacza to zakłopotanie, frustrację lub zmartwienie. Jeśli ręce są tylko założone do tyłu, a głowa jest uniesiona do góry, świadczy to o pewności siebie. Tej pozycji też nie polecam, chyba że masz taki plan. Pokazuj ludziom dłonie, bo to budzi zaufanie.**Pamiętaj, mowę ciała zawsze czytamy w kontekście, jeden gest to nie zdanie to słowo w zdaniu. Musisz poświęcić trochę czasu na obserwację. Trzeba też pamiętać o wpływie kultury. 

Sporą wiedzę na ten temat zapewniają moje szkolenia z wystąpień publicznych.

Sztuka wystąpień publicznych  – ciekawostka

Prelegenci podczas 10-minutowych pogadanek stosowali:

– głównie gest otwartych dłoni skierowanych ku górze – 84% pozytywnych opinii;

– głównie gest dłoni skierowany wnętrzem do dołu – 52% pozytywnych opinii;

– gest zamkniętej dłoni z wystawionym palcem – 28% pozytywnych opinii, niektórzy słuchacze wychodzili.

( Pease A. B., 2003, Mowa ciała, Dom Wydawniczy Rebis)

Szkolenia z wystąpień publicznych – Siła uśmiechu

Zaczynamy się śmiać, mając 5 tygodni, a w 4.–5. miesiącu życia śmiejemy się na głos.

To płacz i śmiech są pierwszymi komunikatami – płacz przyciąga uwagę rodzica, a uśmiech ją zatrzymuje.

Większość ludzi nie potrafi świadomie odróżnić uśmiechu fałszywego od autentycznego.

Pamiętajmy, że uśmiech przełamuje bariery.

 

Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych  – ciekawostka

Rozpoznawanie pozytywnych sygnałów (zwłaszcza takich, którym towarzyszy uśmiech) przychodzi ludziom nadzwyczaj łatwo i wolą oni wchodzić w interakcje z osobami, które przejawiają dużo pozytywnych emocji: postrzegają je jako przychylnie nastawione i chętne do współpracy. Badanie to przeprowadzili naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego (2015, badanie opublikowane w magazynie „Motivation and Emotion”).

Co mogą zdradzać sposoby uśmiechu

Osoba o silnym charakterze, dużej pewności siebie i dokładności śmieje się delikatnie z zamkniętymi ustami. Ktoś, kto jest pozbawiony wiary w siebie, ma dużo kompleksów, śmiejąc się, często zakrywa ręką usta. Człowiek pogodny i spontaniczny mruży oczy podczas ataku śmiechu. Osoba, która nie liczy się z opinią innych, trzyma wtedy rękę na szyi. Jeśli ktoś jest ambitny, ale sentymentalny i naiwny, to ma skłonność do trzymania się za głowę podczas śmiechu.

Uśmiech w odpowiednim wydaniu i czasie może przyczynić się do zaspokojenia potrzeb:, akceptacji, aprobaty, podziwu, docenienia oraz poczucia ważności.

Sztuka autoprezentacji – ciekawostka

Neurolog Henri Rubenstein twierdzi, że minuta szczerego śmiechu zapewnia 45 minut rozluźnienia.

Profesor William Fry z Uniwersytetu Stanforda uważa, że 100 uśmiechów to 10 minut na ergometrze.

Dorosły śmieje się przeciętnie 15 razy dziennie, a dziecko w wieku przedszkolnym – aż 400.

Profesor Richard Davidson dowodzi, że świadome wywoływanie śmiechu pobudza aktywność mózgu wyzwalającą poczucie szczęścia. Sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, to projekt przygotowany w taki sposób, żeby było zabawnie. Bardzo wierzę w to, że jest to najlepsza droga do pracy szkoleniowej z dorosłymi.

Szkolenie autoprezentacja i wystąpienia publiczne – co oznaczają poszczególne pozycje ciała.

1. Krzyżowanie ramion na piersiach – jest najczęściej postawą negatywną. Bywa również pozą świadczącą o próbie obrony.
2. Krzyżowanie ramion i zaciśnięte pięści – może to oznaczać, że dana osoba jest pełna negatywnych odczuć. Trzeba taką „tykającą bombę” rozbroić. Można to uzyskać poprzez przekazanie na krótko inicjatywy/ lub wciągnięcie w dyskusję.
3. Skrzyżowane ręce i uchwyt dłońmi za ramiona – świadczy o postawie stanowczej, wynikającej często z obaw.
4. Krzyżowanie z kciukami w górę – ta poza, zwana postawą szefa, świadczy o pewności siebie, połączonym jednak z wycofaniem i zamknięciem. Polega na wsunięciu palców pod pachy i wyeksponowaniu kciuków na zewnątrz. To raczej próba pokazania, że mimo danej stresującej sytuacji dalej mam władzę.
5. Pozycja z rękami na biodrach – to gest dominacji oznajmiający wprost: „Pojawił się problem”.
6. Pozycja na kowboja – „Jestem męski – potrafię rządzić”. Osoba stojąca z szeroko rozstawionymi nogami jest szersza i wydaje się większa, zajmuje też większy obszar. Świadczy to o pewności siebie i dominacji.
7. Nogi blisko siebie – świadczą o zaniepokojeniu, niepewności.
8. Skrzyżowane nóg – może być oznaką niepewności i nieśmiałości. Mogą towarzyszyć temu takie gesty jak trzymanie rąk za plecami i opuszczona głowa.
9. Siedzenie z nogami lekko rozchylonymi lub przechylonymi lekko na bok – świadczy o wygodnym usadowieniu, i opanowaniu. Natomiast siedzenie okrakiem na krześle pokazuje dominację i siłę, jednak znowu taką, która połączona jest wycofaniem i obroną, ponieważ zwykle taką pozycję przyjmuje się siadając za barierą w postaci oparcia krzesła.
10. Siedzenie ze skrzyżowanymi nogami i rękoma założonymi za głową – świadczy o pewności siebie w mało kulturalnym wydaniu i poczuciu dominacji.
11. Splatanie rąk na karku – jeśli osoby siedzą naprzeciwko siebie, to sygnał dominacji oraz próba pokazania, że jest się kimś ważnym, tworzenie przewagi psychicznej nad drugą stroną.

 

**Pamiętaj, mowę ciała zawsze czytamy w kontekście, jeden gest to nie zdanie to słowo w zdaniu. Musisz poświęcić trochę czasu na obserwację. Trzeba też pamiętać o wpływie kultury. 

 

Czy te oczy mogą kłamać?

Stara maksyma głosi: kiedy z kimś rozmawiasz, patrz mu prosto w oczy, bo to one są zwierciadłem duszy. Czy to prawda? Czy można coś wyczytać ze spojrzenia?

Źrenice pracują niezależnie od naszej woli. W czasie silnego podniecenia mogą się rozszerzyć aż czterokrotnie. Wzrok jest najbardziej precyzyjnym ze wszystkich sygnałów ludzkiej komunikacji, bo jest centralnym punktem ciała. Wzrokiem można przekazywać zarówno sympatię, jak i gniew, ale można też wywołać strach. Mimo, że nie uczymy się tego jak kontrolować mruganie itp. bo nie ma to sensu, są to na to szybsze i lepsze sposoby wykorzystujące emocje jak Emocjonalny Kompas. To sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych, pozwala na to żeby nauczyć się informacji, które za takimi sygnałami moga być ukryte.

Szkolenia z wystąpień publicznych – Sygnały wzrokowe

1. Mruganie. Mrugamy wolno w sytuacjach, które nas relaksują, za to zdecydowanie częściej w przypadku stresu albo gdy kłamiemy. Normalnie człowiek mruga od 8 do 21 razy na minutę, zwykle co 3–10 sekund.
2. Blokowanie oczu. To sytuacja, w której osoba wywraca oczami, patrząc w górę albo w bok. Często wiąże się to z unikaniem bodźców, które się nam nie podobają.
3. Kontakt wzrokowy. Nie łatwo jest patrzeć komuś w oczy. Takie spotkanie oczu bez uczucia dyskomfortu trwa około 2 sekund. Jeżeli się przeciąga, to zwykle z jakiegoś powodu. Ktoś robi to, bo pragnie zbliżyć się do drugiej osoby, zwrócić jej uwagę, albo kłamie i popróbuje zapewnić o prawdomówności świadomym przytrzymaniem wzroku.
4. Uniesienie łuków brwiowych. Naukowcy porównują to do gestu uniesionych rąk przez zwycięzcę. Taki gest charakteryzuje osoby w dobrym nastroju, zachęca do zacieśnienia relacji.
5. Aktywacja mięśni okrężnych oka. To naukowy opis gestu potocznie określanego jako „śmiech oczami”. Bo oczy naprawdę się śmieją! Francuski lekarz Guillaume Duchenne opisał ten fenomen w XIX w. Uśmiech Duchenne’a wymaga napięcia zarówno mięśni jarzmowych (podnoszących kąciki ust), jak i mięśni okrężnych oka (podnoszących policzki i tworzących zmarszczki wokół oczu). Jest uważany za bardziej szczery i zdradzający prawdziwe emocje, ponieważ większość ludzi nie potrafi świadomie kontrolować wystarczająco dobrze mięśni okrężnych oka.

Aby utrzymać uwagę innych, powinniśmy dążyć do kontaktu wzrokowego. Najlepiej, gdy trwa on 60–70% całej rozmowy.

**Pamiętaj, mowę ciała zawsze czytamy w kontekście, jeden gest to nie zdanie to słowo w zdaniu. Musisz poświęcić trochę czasu na obserwację. Trzeba też pamiętać o wpływie kultury.

 

Sztuka autoprezentacji – ciekawostka

Kobiety i mężczyźni mogą patrzeć w tym samym kierunku, ale widzą inaczej. Mężczyźni lepiej widzą to, co znajduje się bezpośrednio przed nimi i w dużej odległości – to tzw. widzenie lunetowe. Kobiety natomiast mają szersze widzenie obwodowe i lepiej widzą na małą odległość, a przez to potrafią objąć wzrokiem całą sylwetkę mężczyzny. Widzą pole o 45 stopni więcej z każdej strony.

Twarz też dużo mówi

Istnieją dwa typy sygnałów mimicznych: długotrwałe, takie jak uśmiech czy zatroskana mina, i przelotne, które tylko przemykają przez twarz. Trwają one ułamki sekund, ale są bardzo ważne: ujawniają skrywane emocje, których często ludzie nie chcą pokazywać.

Bardzo wymowne są okolice brwi:

• całkowicie i szybko podniesione – niedowierzanie albo zainteresowanie rozmową;
• podniesione do połowy – zdziwienie;
• uniesienie jednej – zaskoczenie.

Zmiana w zakresie mimiki podlega w dużej mierze świadomej kontroli. Poprzez kontrolowanie i panowanie nad mięśniami twarzy ukrywamy niestosowne lub nieakceptowane przez otoczenie reakcje Dzięki stosowaniu tzw. technik kierowania mimiką możemy osiągać następujące efekty:

• intensyfikować emocje – np. poprzez uśmiech, czyli przyjazny wyraz twarzy, staramy się ukryć obojętność w stosunku do spotkanej osoby, do której nie żywimy żadnych ciepłych uczuć;
• deintensyfikować emocje – wyrażając złość wobec szefa, zachowujemy się znacznie bardziej powściągliwie niż wobec osoby, która nie ma możliwości zastosować wobec nas jakichkolwiek sankcji;
• neutralizować emocje – kiedy 5-letni chłopiec płacze, ponieważ przewrócił się i zranił się w kolano, bywa, że słyszy: „Mężczyźni nie płaczą. To tylko małe zadrapanie. To przecież nie boli”. W ten sposób dziecko uczy się ukrywać emocje;
• maskować emocje – np. gdy staramy się ukryć znużenie i brak zainteresowania opowiadaną historią. Zamiast tego przytakujemy, okazujemy zdziwienie itp., czyli pokazujemy spore zainteresowanie.

Praca nad rozwojem umiejętności z zakresu sztuki autoprezentacji i wystąpień publicznych, to po pierwsze zebranie wiedzy merytorycznej, o po drugie nauka świadomości własnego ciała, tak by w danej sytuacji, gdy emocje wywołują taką a nie inną reakcję ciała, móc zareagować, pokazując na czym nam zależy, czyli np. pewność siebie podczas wystąpienia publicznego, albo spotkania sprzedażowego, a klienci to lubią w rozsądnym wydaniu.
Zapraszam  na Szkolenia z wystąpień publicznych.

 

Szkolenia sztuka autoprezentacji i wystąpień publicznych dostępne są w różnych miastach.

W ofercie są:
Szkolenie wystąpienia publiczne Warszawa
Kurs wystąpienia publiczne Kraków
Szkolenie wystąpienia publiczne Wrocław
Trening wystąpienia publiczne Poznań
Szkolenie wystąpienia publiczne Gdańsk

TUTAJ przeczytasz o wszystkich szkoleniach

 

Do tego wszystkie programy dostępne są też w języku angielskim.
Jeśli interesują Cię szkolenia po angielsku np. Szkolenie wystąpienia publiczne po angielsku, to zapraszam TUTAJ

Każdy program można też przeprowadzić w formie szkolenia indywidualnego np.
szkolenie indywidulane z wystąpień publicznych.

TUTAJ przeczytasz o coachingu

Do tego oczywiście wszystkie szkolenia dostępne są w formie klasycznej lub w formie szkolenia z wystąpień publicznych online.